ေလနီၾကမ္း

တီးႏိုး (သေ၀ါတား)












၁၉၉၁ ခုႏွစ္ တခုေသာေႏြဦးကာလ…။

တရိပ္ရိပ္တိုးျမင့္လာတဲ့ကုန္ေစ်းႏႈန္းေၾကာင့္ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးေျပလည္ဘို႔အတြက္ ျမိတ္ျမိဳ႕ကိုအလုပ္လုပ္ဘို႔ က်ေနာ္ထြက္ခဲ့ရတယ္။ လြမ္းေမာဖြယ္ရာအဲသည္ေန႔ကအျဖစ္အပ်က္ေတြကို က်ေနာ္ယေန႔အထိသတိရျမင္ေယာင္ေနဆဲပါ။


ေျခာက္ႏွစ္တာကာလအတြင္းတခါမွမခြါခဲ့ဖူးတဲ့မိသားစုနဲ႔ ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္ခြဲရမွာမို႔လားမေျပာတတ္၊ ေယာက်္ားတန္မဲ့က်ေနာ္မ်က္ရည္ေတြေ၀ခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။ က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းတဲ့ဇနီးသည္နဲ႔ဥမမယ္ စာမေျမာက္ေသးတဲ့သမီးငယ္ကို စိတ္အားတင္းျပီးႏႈတ္ဆက္ပါလ်က္ က်ေနာ့္အသံေတြကသိသိသာသာတုန္ရီေနပါတယ္။

“ႏွစ္လထက္ပိုမၾကာေစနဲ႔ေနာ္အကို၊ ဒီမွာကသန္းသန္းနဲ႔အကို႔သမီးေလးႏွစ္ေယာက္ဘဲက်န္ေနတာ..” 

စကားကိုပင္ဆံုးေအာင္မေျပာႏုိင္ရွာဘဲအသံေတြတိမ္၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ဇနီးသည္ေလးရဲ့အျဖစ္ကိုနားလည္စာနာစြာၾကည့္ရင္းစိတ္မေကာင္းၾကီးစြာျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

“ကိုယ္သိပါတယ္သန္းရယ္၊ အကိုလည္းျဖစ္ႏုိင္ရင္မိသားစုနဲ႔ဘယ္ခြဲေနခ်င္ပါ႔မလဲ” “အင္းပါ၊ ဒါေတြသန္းနားလည္ပါတယ္။ ကဲ.. သြားေတာ့အကို၊ ဟုိမွာအကို႔အေဖာ္ေတြ ေစာင့္ေနၾကျပီ၊ အားနာစရာၾကီး”

သြားေတာ့လို႔သာ သူကေျပာလိုက္တာပါ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္ဇနီးသည္ရဲ့ပါးျပင္ေပၚမွာလည္း အလြမ္းမ်က္ရည္စကေလးေတြနဲ႔ပါဗ်ာ။

(၂)

ဗမာျပည္ေတာင္ပုိင္းတနသၤာရီတုိင္းရဲ့ ညေနဆည္းဆာပင္လယ္ကမ္းေျခရႈခင္းအလွေတြကေတာ့ လွခ်င္တုိင္းအေတာမသတ္လွေနၾကေတာ့တာပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့အလြမ္းဓာတ္ခံရွိေနတဲ့ က်ေနာ့္လုိလူေယာက္အဖို႔ ပင္လယ္ ကမ္းေျခရဲ့အလွရႈခင္းမ်ားဟာ မခုိင္ယိမ္းႏြဲ႕ေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ႏွလံုးသားမ်ားကိုေတာ့ ႏွိပ္စက္ကလူျပဳေနသလုိပါဘဲဗ်ာ။

“မိသားစုစား၀တ္ေနေရးအဆင္မေျပလြန္းလို႔သာပါသန္းရယ္၊ မင္းနဲ႔သမီးေလးေဌးေဌးကို ကိုယ္စကၠန္႔နဲ႔အမွ် သတိရေနလ်က္ပါကြာ..”

ညေနရီပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အေပၚေမးတင္ေနတဲ့ နီ၀ါ၀ါေနမင္းၾကီးကိုလွမ္းေမွ်ာ္ေငးေမာၾကည့္ရင္း က်ေနာ္တေယာက္ထဲအသံတိတ္ ေရရြတ္ေနမိတယ္။ အဲဒီတံုးမွာဘဲ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အမွတ္ ၁၁၇ ကင္းလွည့္စစ္ေရယာဥ္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ကုန္တင္စက္ေလွေလးရဲ့နေဘးကို လွ်င္ျမန္စြာခ်ဥ္းကပ္လာျပီး စစ္သားမ်ားကက်ေနာ္တို႔ရဲ့ေလွကေလးအေပၚတက္၊ စက္ေလွမွာပါလာတဲ့ကုန္ပစၥည္းမ်ားကို ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြေတာ့တာပါဘဲ။ စိတ္ၾကိဳက္ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ဘာမွမဟုတ္တဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္၊ ပဲ၀ါျခမ္းစတဲ့ေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္ကုန္မ်ားသာတင္ေဆာင္လာတဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ့စက္ေလွကေလးကို မတရားပုဒ္မတပ္ျပီးအေရးယူဖမ္းဆီးလိုက္ေတာ့တာပါဘဲ။

(၃)

တုိ႔မိသားစုကံမေကာင္းပါဘူးသန္းသန္းရယ္၊ တကယ္လို႔သာ ဒီသတင္းကိုၾကားရင္ မင္းတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္မ်ားဗ်ာမ်ားလိုက္ေလမလဲေနာ္။ မသိလိုက္တာဘဲေကာင္းပါတယ္ေလ။ ေလာေလာဆယ္မင္းနဲ႔သမီးေလး ကိုယ့္အတြက္စိတ္မပူရဘူးေပါ့ေနာ္။ ျမိတ္ျမိဳ႕ရဲစခန္းမွာ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕(၁၇) ရက္ၾကာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔အမႈကိုရံုးတင္စစ္ေဆးေတာ့ အေဖာ္ (၉)ေယာက္ထဲက ေငြေပးႏုိင္တဲ့(၆)ေယာက္ကိုျပန္လႊတ္လိုက္ျပီး မေပးႏုိင္တဲ့ စံသိန္းရယ္၊ ေက်ာ္ျမင့္ရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္သံုးေယာက္ကိုေတာ့အျပစ္ရွိတယ္ဆိုျပီး အလုပ္ၾကမ္းနဲ႔ေထာင္ဒဏ္ (၅)ႏွစ္စီ ခ်လိုက္ေတာ့တာပါဘဲဗ်ာ။ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ဇနီးသည္သန္းသန္းနဲ႔ သမီးေလးရဲ့သနားစရာမ်က္ႏွာေလးေတြကိုျမင္ေယာင္ျပီး သိပ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာကလဲြလို႔ က်ေနာ္ဒီထက္ပိုျပီးဘာမ်ားလုပ္ႏုိင္ေတာ့မလဲဗ်ာ။

(၄)

ေထာင္ဒဏ္(၅)ႏွစ္အတြင္း ျမိတ္ျမိဳ႕အက်ဥ္းေထာင္ကေန (၆.၃.၉၆) ရက္ေန႔မွာ က်ေနာ့္ကို ယင္းျငိမ္ရဲဘက္ေက်ာက္စခန္းကို ပို႔လုိက္တယ္။ အဲဒီယင္းျငိမ္ရဲဘက္ေက်ာက္စခန္းမွာဘဲ က်ေနာ့္ရဲ့ညာဖက္ေျခေထာက္တဖက္ဟာ လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ခ်ိသြားခဲ့ရတယ္။ ေထာင္၀ါဒါမ်ားရဲ့စိတ္မထင္ရင္မထင္သလို မဆင္မျခင္ရိုက္ႏွက္မႈေတြေၾကာင့္ပါ။ ယင္းျငိမ္ရဲဘက္ေက်ာက္စခန္းမွာ (၅)လတာအလုပ္ၾကမ္းလုပ္ခဲ့ရျပီး၊ အဲဒီကေနတဆင့္ (၅.၇.၉၆) ရက္ေန႔မွာက်ေနာ့္ကိုကရင္ျပည္နယ္ ဘားအံ၀န္ေဆာင္သို႔ပုိ႔လုိက္ျပန္တယ္။ ဘားအံေရာက္ျပီးသံုးပတ္အၾကာမွာ တပ္မ (၃၃) ခလရ (၁၂၀) တပ္ရင္းနဲ႔အတူ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမတပ္မဟာ (၇)ဘက္ကိုေပၚတာထမ္းဖို႔ဆုိျပီး က်ေနာ့္ကိုေခၚသြားျပန္ေရာဗ်ာ။ ေျခေထာက္ကမသန္၊ ထမ္းရတဲ့၀န္ကလည္းအားနဲ႔မွ်ဆိုေတာ့ ေပေလးေထာင္ေက်ာ္ျမင့္တဲ့ေဒါနေတာင္တန္းခရီးၾကမ္းတေလွ်ာက္ လမ္းမွာက်ေနာ္ခဏခဏလဲက်လို႔စိတ္မရွည္တဲ့ (သူတို႔ကိုယ္သူတုိ႔ ျပည္သူကိုခ်စ္တဲ့ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္သားလို႔ဆိုတဲ့) ဗမာစစ္သားေတြကက်ေနာ့္ကို မၾကား၀ံ့၊ မနာသာတဲ့စကားလံုးေတြနဲ႔ တခ်ိန္လံုးဆဲဆိုေတာ့တယ္။ နာက်င္မႈဒဏ္ရာေတြကရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီအထိပါဘဲဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ သံုးပတ္တိတိပင္ပင္ပန္းပန္းေပၚတာထမ္းရင္း အေရးထဲအရာေပၚဆိုသလို ေတာင္ေပၚငွက္ဖ်ားတက္ပါေလေရာဗ်ာ.. ကဲ။

ကံဆုိးမသြားေလရာ မိုးလိုက္လို႔ရြာဆိုတာ ငါ့ကိုမ်ားရည္ညႊန္းျပီးျဖစ္လာတဲ့စကားပံုမ်ားလားလို႔ေတာင္တခါတခါ မခ်င့္မရဲစဥ္းစားရင္း အစိုးရအေပၚနာက်ည္းတဲ့စိတ္ရိုင္းမ်ားကလိႈင္းထလာရျပန္တယ္။ ေဆးမွဴးဆီေဆးသြားေတာင္းေသာက္ျပန္ေတာ့..

“မင္းတို႔အတြက္ေဆးအပိုေတြမပါဘူးကြ၊ မင္းတုိ႔ကိုေဒါက္တာေပါက္တူးကကုေပးလိမ့္မယ္” 

လို႔ၾကိမ္းေမာင္းလႊတ္လိုက္တာဘဲရွိတယ္။ ေမတၱာတရားေခါင္းပါးမႈေတြေၾကာင့္ေနာက္ဆံုးေတာ့..

“မထူးဘူးကြာ၊ ဒီမွာဆက္ေနရင္လဲေသမဲ့အတူတူ စြန္႔စားျပီးေတာ့ေျပးတာကမွေကာင္းဦးမယ္” ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔အတူ တေန႔မွာေတာ့က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းေတာင္ေပၚကရင္ရြာငယ္ေလးတရြာအေရာက္၊ ရြာထဲမွာေခတၱ၀င္နားေနတံုး အခြင့္ေကာင္းယူျပီး ေကာက္ရိုးပံုေဟာင္းတခုေအာက္မွာ တေနကုန္၀င္ပုန္းေနလိုက္တယ္။

ညေနပိုင္းစစ္ေၾကာင္းေတြထြက္သြားကုန္ေတာ့မွ ေကာက္ရိုးပံုေအာက္ကျပန္ထြက္လာတယ္။ ကရင္ရြာလူၾကီးကိုရွင္းျပအကူအညီေတာင္းေတာ့ ေစတနာနဲ႔က်ေနာ့္ကိုကူညီၾကတယ္။ ကရင္ရြာသားမ်ားရဲ့အကူအညီေၾကာင့္ ေကအဲန္ယူတပ္မဟာ(၇) တပ္ရင္း (၂၂) တပ္ခဲြမွဴးဗိုလ္ၾကီးေစာခိုင္တို႔ တပ္ခဲြဆီေႏြးေထြးစြာက်ေနာ္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ၾကီးေစာခိုင္တုိ႔ရဲ့တပ္ခြဲကိုေရာက္မွဘဲ ေဆး၀ါးလံုလံုေလာက္ေလာက္နဲ႔ ကုသေစာင့္ေရွာက္ေပးမႈေၾကာင့္ ဆယ္ရက္အတြင္း က်ေနာ္ထူထူေထာင္ေထာင္ျပန္ျဖစ္လာခဲ့ရတယ္။

(၅)

“က်ေနာ့္ဇာတ္လမ္းေလးကေတာ့ ဒါပါဘဲဗိုလ္ၾကီးေစာခိုင္ရယ္”

“ေအးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းၾကားရတာစိတ္မခ်မ္းသာစရာဘဲ။ ဒါနဲ႔.. အခုကို၀င္းျမင့္ရဲ့ဇနီးနဲ႔သမီးေလးေရာ ဘယ္လိုေနထုိင္လို႔ ဘယ္လိုမ်ားလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနတယ္ဆုိတာကိုေရာ..”

“က်ေနာ္လည္းဒီေမးခြန္းရဲ့အေျဖကိုဘဲ သိခ်င္ေနတာပါ။ က်ေနာ္အိမ္ကစထြက္လာကတည္းက အခုထိဆိုရင္ ငါးႏွစ္ေတာင္ေက်ာ္ခဲ့ပါျပီ။ ဒီကာလတေလွ်ာက္လံုး အိမ္နဲ႔လံုး၀ၾကီးကိုအဆက္အသြယ္ျပတ္သြားေတာ့တာပါဘဲဗ်ာ”

“က်ေနာ္ခင္ဗ်ားအေပၚကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ အခုကို၀င္းျမင့္တုိ႔မိသားစုေတြ႕ၾကံဳခံစားရသလို က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္ရဲ့ တနံတလ်ား မွာရွိတဲ့ ျပည္သူလူထုတခ်ိဳ႕ေတြလည္း ဒီလိုလူမႈဒုကၡမ်ိဳးေတြကို ခါးသီးစြာခံစားေနၾကရတာ ကမၻာ့လူထုေတြအသိပါဘဲ။ ဒီစစ္အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္ေနသေရြ႕ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ျပည္သူလူထုေတြ ဒီလိုဒုကၡ၀ဲၾသဃထဲကေန ဘယ္ေတာ့မွလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ ၾကေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးကို၀င္းျမင့္ေရ။ ဒီအာဏာရွင္စစ္အစိုးရ မင္းဆုိးမင္းညစ္ေတြ ျပဳတ္ သြားပါမွဘဲ ျပည္သူလူထုေတြ ၾကံဳေတြ႕ခံစားေနရတဲ့ ဒုကၡဆင္းရဲျခင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးက လြတ္ကင္းႏုိင္ၾကေတာ့မွာပါ”

“ဗိုလ္ၾကီးတို႔ရဲ့ေက်းဇူးက်ေနာ့္အေပၚၾကီးမားလြန္းတယ္ဗ်ာ။ ခုလိုသာဗိုလ္ၾကီးတုိ႔ဆီကိုေရာက္မလာဘူးဆုိရင္၊ ခုေလာက္ဆုိသူတုိ႔ေဆးမွဴးေတြေျပာသလို ေဒါက္တာေပါက္တူးလည္း က်ေနာ့္ကိုေဆးကုေပးေလာက္ျပီေပါ့။ ခုေတာ့ဗိုလ္ၾကီးတို႔ကက်ေနာ့္ကို ဆယ္ရက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေစတနာအျပည့္နဲ႔  ေဆးကုေပးလို႔သာ ျပန္လည္ေနေကာင္ထူေထာင္ခဲ့ရတာပါ။ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြရဲ့ ေမတၱာေက်းဇူးတရားေတြကို က်ေနာ္တသက္မေမ့ပါဘူးဗ်ာ”

“ဒါေတြကအေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ တုိင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္းယုိင္းပင္းကူညီရမွာ၊ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့လူသားတုိင္းကိုကူညီရမွာဆိုတာဟာ လူသားတိုင္းရဲ့တာ၀န္ေတြပါ။ ကဲ.. ကို၀င္းျမင့္ေရ က်ေနာ္တို႔စကားေကာင္းေနလို႔ကေတာ့မျပီးေသးဘူး။ မေန႔က က်ေနာ္မွာထားတဲ့ ကို၀င္းျမင့္ကိုျပန္ပို႔ေပးမယ့္ လမ္းျပလည္းေရာက္လာျပီ။ သူက ကို၀င္းျမင့္ကို ဒီကေနကြမ္းဘီရြာလို႔ေခၚတဲ့ ကရင္ရြာအထိျပန္ပို႔ေပးမယ္။

ကြမ္ဘီကိုေရာက္ရင္ ျမင္းလွည္းစီးျပီးလႈိင္းဘြဲျမိဳ႕ကိုဆက္သြားရမယ္။ လႈိင္းဘြဲျမိဳ႕ကိုေရာက္ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားဖာသာကားရွာစီးျပီး ဘားအံျမိဳ႕ကိုသြား၊ ဘားအံကေနတဆင့္ ခင္ဗ်ားဇာတိမံုရြာကိုဆက္ျပန္ေပေတာ့။

 မသန္းသန္းနဲ႔ သမီးေလးေဌးေဌးကို က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ႏုိင္ပါေစလို႔ က်ေနာ္ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါ့မယ္။ ကဲ.. သြားေပေတာ့ ကို၀င္းျမင့္ေရ..”

(၆)

 ေတာင္ေပၚကရင္တုိင္းရင္းသားလမ္းျပေနာက္ကိုလိုက္လာရင္း ခရီးအေတာ္ေလးေရာက္ေတာ့မွ လာရာလမ္းရဲ့အေနာက္ဘက္ကို က်ေနာ္ျပန္ျပီးလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ တုိင္းရင္းသားကရင္လူးမ်ိဳးမ်ားရဲ့ဌာေန၊ အေရွ႕ရုိးမေခၚ ျပာႏွမ္းႏွမ္းေဒါနေတာင္တန္းၾကီးကေတာ့က်ေနာ့္ရဲ့အေနာက္ဘက္ ဟိုး.. အေ၀းၾကီးတေနရာဆီမွာ လြမ္းေမာဖြယ္ရာက်န္ရစ္ခဲ့ရွာျပီေလ။

“ကရင္တုိင္းရင္းသားမ်ားအားလံုး က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။ ၄င္းတုိ႔ဆင္ႏႊဲေနတဲ့ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးၾကီးလည္း အျမန္ဆံုးေအာင္ျမင္ႏုိင္ပါေစ။ စိေႏၵျမတ္ဘုရားေရွ႕မွာ က်ေနာ္အျမဲဆုေတာင္းေပးေနပါ့မယ္ဗ်ာ..” “က်ေနာ့္ႏွလံုးသားရဲ့နက္ရႈိင္းလွတဲ့ရင္တြင္းတေနရာဆီက ေလးေလးနက္နက္ဆုေတာင္းေပးလုိက္တဲ့ ဆုေတာင္းသံကိုေတာ့ျဖင့္ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးသမား ဗိုလ္ၾကီးေစာခုိင္တေယာက္ၾကားႏုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါ..။

တီးႏိုး (သေ၀ါတား)